Hartkloppingen

Afgelopen nacht was heel erg vermoeiend voor mij en Ted, niet omdat Ronja – onze schone slaapster – herrie schopte, maar omdat ik hartkloppingen had. Ik ben helemaal kapot! Maar waarom had ik die hartkloppingen? Ik weet het niet, maar misschien helpt het om er over te schrijven.

De huisarts vertelde me dat m’n hart even op hol is geslagen en m’n lijf daarvan bij moet komen. Het duurde namelijk 12 uur voordat ik helemaal hersteld was en dat verontrustte me wel. De huisarts heeft me verzekerd dat het onschuldig is, als m’n hart onregelmatig gaat kloppen moet ik aan de bel trekken.

Hartkloppingen op deze manier kan door m’n schildkliermedicatie worden veroorzaakt, maar ook door stress. En nu heb ik wel wat nieuwe stress omdat we weer zwanger proberen te worden. Ted en ik praten hier veel over, maar proberen er niet te veel over na te denken. Ik grapte al dat m’n lijf gewoon in paniekmodus is geschoten, omdat ik al zwanger ben. Wishful thinking?

Sinds ik m’n post heb geschreven over loslaten, is het me heel goed gelukt om het los te laten, voor zover dat kan. Ik moet wel de mogelijke eisprong bijhouden en wanneer we kunnen testen in verband met m’n schildkliermedicatie die ik direct moet ophogen. Behalve dat gegeven sta ik er behoorlijk relaxed in!

Hoe relaxed ik er ook in sta, feit blijft dat de zwangerschap van Ronja levensgevaarlijk was voor zowel mij als haar. Dat de periode daarna traumatisch was en we onszelf enorm gelukkig prijzen dat we een gezonde dreumes hebben rondlopen. Een volgende zwangerschap kan dezelfde risico’s met zich meebrengen, dezelfde ellende en wie weet een veel slechtere uitkomst. Daar willen we niet aan denken, maar we weten het wel.

Ik heb ook nog niks geschreven over Ronja’s couveuseperiode, omdat het me gewoon zwaar op het hart ligt. Ik word erg emotioneel. Ik kijk de fotoalbums door en ben super trots op onze prachtige baby, maar heb ook veel verdriet over hoe het allemaal is gegaan. Het was en blijft een enorm heftige periode, je kindje veel te vroeg uit de baarmoeder gerukt zien vechten voor haar leven. En dan ging het met Ronja nog enorm goed zonder al te veel complicaties, maar er zijn ook kindjes van de afdeling overleden en dat hebben we ook van dichtbij meegemaakt. M’n hart breekt nog altijd als ik er aan denk.

Het zwanger worden, zwanger blijven en een gezond kindje krijgen: het is allemaal niet vanzelfsprekend voor ons en zodra we zwanger zijn, zal het een zeer moeilijke en stressvolle periode voor ons worden. Hopelijk kan ik tot die tijd rustig genieten van wat we wél hebben zonder dat m’n hart weer op hol slaat.